19/12/2014 – KERSTCREA

“ De Kunstgreep “  

mocht de leerlingen van verschillende  leeftijden in de dorpsschool van Merendree een voorbereidende les geven in   “plastische opvoeding voor toekomstige kleine kunstenaartjes“

 

  Even op de schoolbanken in de dorpsschool in Merendree.

Bij het eindigen van een jaar, en de Nieuwjaarsvakantie voor de deur, komt er spontaan al een ontladende sfeer bij de meesten van ons .  Ook kinderen voelen die vrije ruimte van vakantie. Het is goed dat scholen dan ook eens iets ondernemen om de binding aan te gaan met een andere denkwereld dan die van hun eigen cocon, de school, waarin kinderen zich veilig voelen. Een vreemde leraar en een ander onderwerp, zijn leuke ervaringen.  Meteen voel je wie aftast en wie ondernemend is, wie voor zekerheid kiest en wie voorzorgen neemt, wie zich wat onzeker op de achtergrond houdt en wie alles goed vindt.  En deze uitdaging was voor mij reeds een schoon stuk vakantiegevoel !  Hoe leerrijk kan het zijn met kinderen te mogen werken.  Het ultieme  gevoel weer een beetje kind te zijn en weer te voelen hoe een kind de wereld ziet, soms in kleine dingen.  Hoe leuk was het om te voelen hoe leergierig kinderen wel zijn, hoe ze geuren en kleuren associëren met verhalen en voorwerpen.  Hoe spontaan en vindingrijk ze er kunnen mee omgaan als je een kleine voorzet geeft.  Het werken met klei en verf was prachtig .  Hieruit puurde ik zelf, hoeveel je kan bijleren als je met een groep samen bent.  Hier ontdekte ik dat een groep kinderen hetzelfde is als een groep volwassenen.  Ieder kind heeft zijn eigen wijsheid en kunde, en dit telkens met een heel andere benadering van het aangegeven onderwerp.

 Wat heb “Ik “ daar toch veel geleerd !

 Met dank aan de school die dit mogelijk maakt.

 Leraar voor de gelegenheid, Ignace Neerman

 

Vrijdag voor Kerstmis

Negen jaar met pensioen…en dan plots gevraagd worden om met ‘jong volk ‘ gedurende anderhalf uur te knutselen voor Kerstmis…Daar hap je toch seffens in!

Weer die vragende oogjes van groot, maar vooral van klein: “ Wie is die vreemde man? Wat wil hij van ons? Wat zullen we samen doen? Wordt het leuk?…Heeft hij ook een snoepje bij?”

Het ijs was vlug gebroken. De opdrachten waren klaar en duidelijk en de verwondering bij de eerste schetsen deed het enthousiasme onmiddellijk ontvlammen. Niemand van hen besefte hoe ze, door hun beste beentje voor te zetten, eigenlijk uit hun schelp kropen; voorbeelden werden op zoveel verrassende manieren geïnterpreteerd, zo anders ervaren. Een rijkdom van grote verscheidenheid in kleur en tekening plooit zich voor je neus open…

Een goed woord, een blik van ver- en bewondering doet hartjes bloeien. Ze vergelijken, ze toetsen en wikken en wegen…’en toch is het mijne de mooiste!’ Vooral de meisjes vormden hechte duo’s en stonden elkaar bij met woord en daad. De groteren bleven iets nuchterder en wilde duidelijk presteren, goed presteren!

De tijd was om nog voor iemand er erg in had… De kerstman was geknipt, neus en ogen stonden op de juiste plaats en hij had zijn laarzen aan! Opdracht volbracht…Snoep!

Toen wist ik wel iets meer: die leuke meid had een vriendje in de andere klas!

Mag ik volgend jaar terugkomen?

Manu Verstraeten